Podstawowym wyposażeniem Artylerii Ciężkiej we wrześniu 1939r. były haubice wzór 1917 o kalibrze 155 mm. Haubice te były produkowane we Franci w zakładach zbrojeniowych Schneider. Produkcja masowa tych dział rozpoczęła się podczas I wojny światowej . Haubica miała oporopowrotnik hydrauliczno –pneumatyczny, zamek śrubowo- zawiasowy i jednogonowe łoże zakończone ruchomym lemieszem . Maksymalna donośność haubicy to 11200 m. Obsługę stanowiło 9 żołnierzy. Obronę bierną zapewniał tarcza stalowa o grubości 4 mm. Składała się ona z dolnej wygiętej części stałej oraz z górnej ruchomej. Do transportu wykorzystywano ośmiokonny zaprzęg. Amunicje przewożono osobno na wozach konnych. Tworzone w 1919 roku dywizjony artylerii ciężkiej miały po osiem haubic wz 1917 oraz 4 działa wz. 1913 kal. 105 mm. Wojsko Polskie według stanu na dzień 01-X- 1920 posiadało 206 haubic wz. 1917 co stanowiło uzbrojenie 26 baterii artylerii ciężkiej. Duże zastrzeżenia obsługi stanowiła masa własna haubicy co bardzo utrudniało jej przemieszczanie. W latach 1927 -1939 produkcja odbywała zie w zakładach w Starachowicach, w tym okresie zakłady przekazały około 44 haubic. Zakłady opracowały modernizacje podwozia do tej haubicy aby zmienić stalowe koła na gumowe. W VIII 1939 WP posiadało 340 haubic kal. 155mm.