Synopsis

Francesca Woodman

Na tej czarno-białej fotografii pojawia się jako Alicja
w sukni wiktoriańskiej, spogląda w aparat
i dłońmi wskazuje otwarte drzwi,
przez które przejdzie, w mgnieniu oka rozpłynie się
w świetle.

Tom Bombadil pamiętający pierwszą kroplę deszczu
i pierwszy żołądź w Śródziemiu,
mógłby występować w Cyrku słońca,
i podążać z tobą przez życie, by zobaczyć
własną śmierć,

która zastanawia się nad sobą i uwewnętrznia
w oprawionym lustrze leżącym płasko na podłodze,
głowa i górna część ciała jest w ruchu,
jeszcze nie przeczuwa tragedii, tego okna na strychu,
z którego wyskoczysz
w jednej chwili pikując w dół, już cię nie będzie.

Pozostaną odrapane ściany i rozmazane postacie.
Kadry: Umierająca Niobe, Wenus z Milo,
Nike Pajoniosa,

pochowane pudła z migawkami: rzeźba, fotografia,
ciało, rzeźba, rzeźba, ciało, fotografia, rzeźba, ciało.
Ciało! Chlust białą farbą.
Jasność i ciemność, zapis rzeczy nieuchwytnej,
twoje nieruchome autoportrety.